Σελίδες

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

29 Μαΐου 1453 - «εάλω η πόλις»


Συμπληρώνονται φέτος 563 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της Τρίτης 29 Μαΐου 1453  όπου η βασιλεύουσα των πόλεων έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Η Κωνσταντινούπολη είχε στο παρελθόν πολιορκηθεί είκοσι επτά φορές, αλλά μόνο τον Απρίλιο του 1204 οι Σταυροφόροι της Δ΄ σταυροφορίας κατάφεραν να μπουν στην Πόλη. Μετά την πτώση της  στους σταυροφόρους της δύσης η βυζαντινή αυτοκρατορία διασπάστηκε σε τρία μέρη: στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας (1204-1261) που κατά κάποιο τρόπο ήταν η φυσική συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου (1204-1337) και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας που κυβερνήθηκε από την μεγάλη οικογένεια των Κομνηνών (1204-1261). Τον Αύγουστο του 1261 ανακαταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη  ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος και εγκαθιστά τη δυναστεία των Παλαιολόγων. Η Ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και η ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έστρεψε αναγκαστικά και μοιραία την προσοχή του Μιχαήλ Η΄ στην Ευρώπη με αποτέλεσμα να παραμελήσει την ανατολή και να την αφήσει στο έλεος των Τούρκων. 

Με θρήνο και τρόμο η Πόλη υποδέχθηκε τον κατακτητή. Η περιγραφή του ιστορικού Κριτόβουλου, είναι χαρακτηριστική: «Άμα σφάξανε πλήθος ανθρώπων και είδανε πως κανένας δεν αντιστεκόταν, σκέφτηκαν το διαγούμισμα. Μπουλούκια τρέξανε να μπουν στα μέγαρα των δυνατών, άλλοι προτίμησαν τις εκκλησίες και άλλοι σκορπίστηκαν στα σπίτια του κοσμάκη, αρπάζοντας, βουτώντας, πλιατσικολογώντας, σκοτώνοντας, ατιμάζοντας, σκλαβώνοντας άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους, νέους, παπάδες, καλόγερους, ανθρώπους κάθε ηλικίας και τάξης». 

Την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ακολούθησε η κατάκτηση της υπολοίπου Ελλάδος, του Δεσποτάτου του Μιστρά (1460), της Αθήνας (1456), της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461), της Ναυπάκτου (1499), της Μεθώνης και Κορώνης (1500), Ναύπλιο και Μονεμβασιά (1540),  της Κρήτης (1699) κ.ά. Παντού απλώθηκε η μαύρη σκλαβιά 400 χρόνων από τους Οθωμανούς Τούρκους. 

«σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
πόχει τρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος
 Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ’ την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες….»