Σ΄ έναν άρρωστα
λευκό ουρανό σκορπίζουν τα άνθη του κακού, με το χέρι αβέβαιου
πολιτισμού και λιώνουν από πόνο οι πάγοι, πλημμύρα οργής, φωτιά και
στάχτη. Με προσευχές σκοτώνουν οι άθλιοι την Άνοιξη και τρέμει η γη σαν
οργισμένος θεός του Ολύμπου, στων θνητών τα έργα.
Μνήμες
απλώνουν τα χέρια στις γυρισμένες πλάτες. Μισοτελειωμένα ποιήματα γυρίζουν
στον ήλιο, ελεύθεροι πολιορκημένοι. Οι λέξεις βιάζονται, η αγάπη επί ξύλου, οι
άνθρωποι πέτρινα ονόματα, εκεί στο ματωμένο χώμα. Μια μήτρα φως ελπίζουν οι
πάσχοντες. Ανάβουν κορμιά, σκεπάζουν τις κραυγές χορεύοντας οι λύκοι.
Στο βάθος Νέμεση και δίκοπη προφητεία.
Ταξίδια από
τον Ήλιο μέχρι τον Πλούτωνα, ενδιάμεσοι σταθμοί καρδιές, αισθήματα συνθήματα.
Αιώνες αίολοι κι η παλίντρομος αρμονία μακριά.
Μα εσύ, μη
σταματάς να πιστεύεις στο δυνατό αδύνατο, μην πάψεις να ελπίζεις στο ανέλπιστο.
Να κόβεις τριαντάφυλλα κι ας ματώνεις. Να κάνεις σημαίες το αίμα, να προλάβεις
το χαμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου