Ένα ταξίδι στο Νεπάλ: Annapurna Base Camp Trekking

Το ταξίδι στο Νεπάλ και στα Ιμαλάια είναι όνειρο ζωής για κάθε ορειβάτη. Για μένα είναι η δεύτερη φορά Η πρώτη ήταν με την ανάβαση στο Island Peak το 2001 (6.189μ)  Η ανάβαση στο Island Peak θεωρείται η καλύτερη “εισαγωγή” στα βουνά των Ιμαλαίων και ήταν καθαρά μια εμπειρία ψηλού βουνού.

Το φετινό ταξίδι και η εμπειρία ήταν κάτι διαφορετικό. Φύγαμε από την Αθήνα το Σάββατο 7 Απριλίου και επιστρέψαμε μετά από 15 μέρες στις 22 του μήνα. Για το Νεπάλ θεωρείται καλή εποχή, αν και καλύτερα είναι το φθινόπωρο. Το χειμώνα και το καλοκαίρι είναι απαγορευτικές οι αναβάσεις και οι πεζοπορίες, γιατί οι καιρικές συνθήκες είναι ακραίες με πολλά χιόνια και χαμηλές θερμοκρασίες το χειμώνα, και μουσώνες και έντονες βροχοπτώσεις το καλοκαίρι

Στην πρωτεύουσα Κατμαντού φθάσαμε αφού πρώτα περάσαμε από το Κατάρ και την πρωτεύουσά του, την Ντόχα.

Πέρα από την ορειβατική πλευρά της επίσκεψης στο Νεπάλ, μας δόθηκε η ευκαιρία, με τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο, φίλο και συνορειβάτη σε διάφορες αποστολές, να πλησιάσουμε περισσότερο τον τρόπο ζωής των κατοίκων του στα χωριά αλλά και στην Κατμαντού και την Ποκάρα, την πρώην πρωτεύουσα της χώρας. Μια διαφορετική κουλτούρα που όλα περιστρέφονται γύρω από τις δύο βασικές θρησκείες. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων των δύο διαφορετικών θρησκειών, του ινδουισμού και του βουδισμού. Στο Νεπάλ έχουμε 90% περίπου ινδουιστές και 10% περίπου βουδιστές και ελάχιστους οπαδούς άλλων δογμάτων, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ξεκινήσαμε από το Nayapul με υψόμετρο 1050μ και ανεβήκαμε στην κορυφή Tharpu Chuli στα 5663μ, με προτελευταίο στάδιο το Annapurna base camp στα 4130μ. Μια ανάβαση με συνεχείς αλλαγές στις εικόνες και με τη θέα της Annapurna South (7.219μ), της Annapurna Ι (8.091μ) και του Dhaulagiri (8.167μ).

Η Annapurna South έχει τη δική της ιστορία για τους έλληνες ορειβάτες, αφού το 1985 είχαμε την απώλεια δύο ορειβατών της πρώτης ελληνικής αποστολής στα Ιμαλάια, οι οποίοι παρασύρθηκαν από χιονοστιβάδα και χάθηκαν στα 6400 μ.

Περνούσαμε τα ποτάμια πάνω στις εντυπωσιακές κρεμαστές γέφυρες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι πεζούλες με τις τοπικές παραδοσιακές καλλιέργειες: πατάτες, καλαμπόκια, σιτάρια, κριθάρια, κηπευτικά και στα χαμηλότερα δίπλα στο ποτάμι ορυζώνες.

Η πεζοπορία μας, διάρκειας δέκα ημερών, ήταν μια γοητευτική πρόκληση σε μια διαδρομή ανάμεσα στις βουνοκορφές των Ιμαλαίων, σε πανέμορφα δάση, ορμητικά ποτάμια και ψηλά τους παγετώνες. Περπατήσαμε για πολλές μέρες σε παλιά μονοπάτια, μένοντας σε φτωχικά πανδοχεία (Lodge), με ελάχιστες υποδομές και υπηρεσίες, και τρώγοντας κυρίως σούπες σε όλες τις εκδοχές, πατάτες, ρύζι, ζυμαρικά γενικά και ελάχιστο έως καθόλου κρέας.

Επιστρέψαμε έχοντας μια πληρότητα από εικόνες, γνώσεις και συναισθήματα. Η σκέψη γυρνάει ξανά και ξανά σ’ αυτές τις εικόνες με τις συνεχείς εναλλαγές, την αρχιτεκτονική και τον πολιτισμό των χωριών και τις μορφές των χωρικών που συναντήσαμε. Ένας πολιτισμός που απειλείται φυσικά από την ανεξέλεγκτη δυτική διείσδυση.

Το Νεπάλ θεωρείται ως μία από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη. Οι άνθρωποι παρόλα αυτά διατηρούν μια μοναδική αγνότητα και εξακολουθούν να είναι χαμογελαστοί, πράγμα σπάνιο για τις μέρες μας.

 Άλκης Βούλγαρης

Οι φωτογραφίες είναι του Αλκη Βούλγαρη και πρωτοδημοσιεύθηκαν στο  e-Tithorea.gr, όπως και η αφήγησή του. Με έγκριση του ιδίου τις αναδημοσιεύουμε κάποιες φωτογραφίες του, καθώς και απόσπασμα από την αφήγησή του. Ευχαριστούμε και τον ίδιο και την ηλεκτρονική εφημερίδα της Τιθορέας για την αναδημοσίευση αυτή.