Ο Γιάννης Φλώρος (ποίημα)

Κοιμάτ’ η καπετάνισσα μέσ’ στον βαθύ τον ύπνο.

Για φέρτε μου μοσχοκάρυδα να την πετροβολήσω,

Μήπως την πάρ’ η μυρουδιά, ίσως και την ξυπνήσω.

                                                                  

±    Σήκω, μώρ’ καπετάνισσα και μη βαρυκυμάσαι,

Σήκω ν’ ανάψεις την φωτιά, ν’ ανάψεις το λυχνάρι,

Να ιδούμε τις λαβωματιές, που μ’ έχουν λαβωμένο.

Ξύπνησ’ η καπετάνισσα και λέει του ανδρός της:

±   Δεν στώπα, Φλώρο μ’, μια φορά, δεν στώπα τρεις και πέντε

Καλάσουν στα ψηλά βουνά, στα κλέφτικα λημέρια,

Τι χάλευες, τι γύρευες μέσ’ στου Δαδιού τον κάμπο;

Στον κάμπο σκλάβοι κάθουνται, που προσκυνάν τους    

τους Τούρκους, και στα βουνά οι αρματολοί , στον καθαρό αγέρα.

Μα εσύ δεν αφουγκράστηκες τα λόγια της γυναίκας,

Καλάσουν, φλώρο μ’, στα βουνά, καλά και τιμημένα,

Γιατί, Φλώρο μ’, παλάβωσες και πήρ’ ο νούς σ’ αγέρα;

Κι’ ο Φλώρος της απάντησε, ο καπετάν Γιαννάκης

±   Ο Ανδρούτσος μου παράγγειλε, ο καπετάν Δυσσέας:

Νάρθης, Φλώρο μ’, να σμίξουμε στη χιλιαδού, στο κάμπο,

Κι’ επήγα και πιαστήκαμε με τους Τουρκαλβανίτες.

Μον’ φέρτε μου το λιόπανο να δέσω τις πληγές μου,

Κι’ αν δώσ’ ο θεός κι’ η Παναγιά και γιάνουν οι πληγές μου

Δεν αστοχώ την ορμηνιά, τα λόγια της γυναίκας. 

Πηγή: Βιβλίο Χρ. Ενισλείδη   "ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ 1978"