Ιστορικά Στοιχεία του ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ της ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ

Ιστορικά Στοιχεία

ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ  ΤΗΣ  ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ

«Ο φωτεινός φάρος όλης της περιοχής»

Από την ίδρυσή του το 1921, το Γυμνάσιο απετέλεσε μια κυψέλη πνευματικής δραστηριότητας, μια κολυμπήθρα γνώσεων για τους νέους όλης της περιοχής, απ’ τα Καστέλλια ως το (Παρόρι) Μπισκένι, 25 συνολικά χωριών.

Η λειτουργία του Γυμνασίου, με την εκπαίδευση και τη μόρφωση που παρείχε στους νέους, ενίσχυσε και διεύρυνε συγχρόνως και τον πνευματικό, κοινωνικό και πολιτιστικό ορίζοντα όλων των κατοίκων του επαρχιακού χώρου.

Η παρουσίαση της ιστορικής πορείας του Γυμνασίου θα ήταν ημιτελής, αν δε συμπληρωνόταν από τα προηγούμενα στάδια της Δημοτικής και Σχολαρχειακής Εκπαίδευσης.

Α΄ Το Δημοτικό

Το περιορισμένο σε έκταση και υπερχρεωμένο μεταεπαναστατικό κράτος, έδωσε πρώτη προτεραιότητα - με νομοθέτηση του Καποδίστρια - στην ίδρυση Σχολείων. 

Το Δαδί, με την αθρόα συμμετοχή των Δαδιωτών στην Επανάσταση και τις θυσίες τους, απόχτησε νωρίς κύρος και δύναμη ενισχυμένη από την παρουσία του Δημογέροντα Αθανασίου Τσούτσου «ως Εθνικού Αντιπροσώπου του Αρείου Πάγου της χέρσου Ελλάδας», φίλου και εμπίστου του Καποδίστρια και του αξιωματούχου Στάθη Γαβρίλη και έτσι λειτούργησε από το 1835 ένα από τα πρώτα Δημοτικά Σχολεία της μικρής-μέχρι τη Λαμία- τότε Ελλάδας.

Από τις αρχές της λειτουργίας και μέχρι το 1886 ήταν μονοθέσιο τριτάξιο, ενώ στο επόμενο έτος 1887 προωθήθηκε σε τετρατάξιο διθέσιο, συντηρούμενο από το Δήμο. Οι μαθητές πρέπει να ήταν λίγοι, αφού κατά τις απογραφές από το 1865 μέχρι το 1911 το Δαδί είχε πάνω από 4000 κατοίκους, ο δε αριθμός παιδιών 7-12 χρόνων πρέπει να ήταν 350-450. Τα περισσότερα, λοιπόν, παιδιά έμεναν δια βίου αγράμματα, αφού και η φοίτηση ήταν προαιρετική. Το έτος 1911, η φοίτηση έγινε υποχρεωτική, χωρίς όμως να ελέγχεται από κανένα αρμόδιο όργανο.

Η διδασκαλία γινόταν στα ισόγεια διαφόρων ευρύχωρων σπιτιών μέχρι το 1915, οπότε αναγέρθηκε το λιθόκτιστο κτίριο- επί υπουργίας Ιωάννου Τσιριμώκου- έξι ευρύχωρων τάξεων και αυξήθηκε έτσι ο αριθμός των μαθητών και των δασκάλων.

Από το 1932 και μετά, λόγω πληθώρας μαθητών λειτούργησε και δεύτερο Δημοτικό  στο σπίτι του Μπακάλη με κοινό προαύλιο, το δε όριο διαχωρισμού των δυο σχολείων ήταν η κάθετη γραμμή: Χορευταριά- Κουρελιά.

Άρθρο ( πρώτο μέρος )

του αειμνήστου προέδρου του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΜΦΙΚΛΕΙΕΩΝ (ΔΑΔΙΩΤΩΝ) 

 ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΤΣΙΩΤΑ 

στην εφημερίδα «ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ» Μάρτιος-Απρίλιος 2004